Σήμερα είναι η 63η επέτειος της Διακήρυξης του τότε Γάλλου Υπουργού Εξωτερικών Robert Shuman. Η διακήρυξη αυτή θεωρείται η έναρξη της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Λίγοι θυμούνται ότι λόγοι αναγκαιότητας και φόβοι για αναγέννηση της Γερμανίας οδήγησαν στην απόφαση για έλεγχο του άνθρακα και του χάλυβα από μια Ανώτατη Αρχή, η οποία θα είχε υπερεθνικό (και όχι διακρατικό) χαρακτήρα. Αλλά και ότι πίσω από αυτή τη μικρή, αρχικά, εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων κρυβόταν η προσδοκία ότι η οικονομική ένωση της Ευρώπης θα οδηγούσε στην πολιτική ένωση σταδιακά και η τελευταία θα εξασφάλιζε την ειρήνη σε μια ήπειρο, στην οποία έχαιναν ακόμη οι πληγές από το δεύτερο καταστροφικό πόλεμο μέσα σε τρεις δεκαετίες.
Η επέτειος αυτή δεν μας φαίνεται σημαντική, παρά τις τεράστιες αλλαγές που έχει φέρει στη ζωή μας. Από τη διακήρυξη αυτή καταλήξαμε να έχουμε ένα ενιαίο νόμισμα, πολύ πιο σταθερό και αξιόπιστο από τη δραχμή. Αποκτήσαμε το δικαίωμα να εργαζόμαστε σε όποια χώρα θέλουμε μεταξύ των 27 που σήμερα συγκροτούν την Ευρωπαϊκή Ένωση (σύντομα 28), άνοιξαν νέοι δρόμοι για τις σπουδές μας. Το κοινοτικό δίκαιο εν πολλοίς απελευθέρωσε την οικονομία της χώρας μας, όσο γινόταν και με δεδομένη τη μόνιμη αντίδραση του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Πολλοί από εμάς, χάρη στην πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, μάθαμε ότι τα πράγματα γίνονται κι αλλιώς, ότι η επιχειρηματικότητα δεν είναι μόνο κρατικοδίαιτη, ότι οι υπηρεσίες δεν παρέχονται μόνο από τα κρατικά μονοπώλια.
Όλα αυτά τα ξεχάσαμε, όταν άρχισε να ρέει το ευρωπαϊκό χρήμα. Μεσογειακά ολοκληρωμένα προγράμματα, πακέτα Ντελόρ Ι και ΙΙ, πακέτο Σαντέρ, ΕΣΠΑ, αγροτικές επιδοτήσεις στο πλαίσιο της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά. Ξεχάσαμε το όραμα της ενωμένης Ευρώπης, της συνεργασίας μεταξύ των λαών, της απελευθέρωσης της οικονομικής δραστηριότητας. Για μας Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν κάτι κουτόφραγκοι που τους κλέβαμε τα χρήματα δήθεν για να κάνουμε έργα υποδομής και να αναβαθμίσουμε τη γεωργική παραγωγή. Αντ' αυτού, γεμίσαμε με διαπλεκόμενους νεόπλουτους και αγρότες με Porsche. Και, όταν παράλληλα με τα χρήματα αυτά, τελείωσαν και τα δανεικά, όταν αποκαλύφθηκε ότι λέγαμε ψέματα ως προς το έλλειμά μας και παραβιάζαμε όχι μόνο κάθε κανόνα του Συμφώνου Σταθερότητας, αλλά και στοιχειώδεις κανόνες συνεργασίας με τους εταίρους μας, αυτοί είναι που συμφώνησαν να μας δανείσουν, μαζί με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τεράστια ποσά.
Όμως τότε η Ευρώπη μας έφταιγε. Παρ' όλο που, παρά τις προβλέψεις των συνθηκών, 16 ευρωπαϊκές χώρες πήραν χρήματα των φορολογουμένων τους (σε αρκετές περιπτώσεις με μικρότερο κατά κεφαλήν εισόδημα από εμάς) για να τα δανείσουν στο κράτος μας, η Ευρώπη έγινε εχθρός. Μας έφταιγαν οι άλλες χώρες επειδή είχαν καλύτερα οικονομικά από εμάς. Ακόμη και τη συμμετοχή μας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση την ονομάσαμε επέκταση του γερμανικού ζωτικού χώρου, ξεχνώντας τα όσα μας είχε προσφέρει.
Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν πρέπει να ξενίζει. Αφ' ης αντικαταστάθηκε το όραμα για μια ενωμένη Ευρώπη, μια Ευρώπη της ειρήνης, της ελευθερίας, μια Ευρώπη των ευκαιριών με μια ρηχή αντίληψη για ατελείωτη τροφοδοσία των μωροφιλοδοξιών μας, κριτήριο για το πόσο θα ποθούσαμε την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έγινε το πόσα χρήματα θα παίρναμε. Πιο πριν τα χρήματα ήσαν τόσο πολλά, που αντιστάθμιζαν ακόμη και την εκχώρηση μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας προς τις Βρυξέλλες. Μόλις όμως τα χρήματα στέρεψαν, θυμηθήκαμε τα περί απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, ανακαλύψαμε προδότες και ανθέλληνες, ταυτίσαμε τους φιλοευρωπαίους με τους σφετεριστές της Ορθοδοξίας και των παραδόσεών μας.
Έτσι, ξεχάσαμε την επέτειο της 9ης Μαΐου. Απορροφημένοι στην αίσθηση της σπουδαιότητας και της μοναδικότητάς μας πώς θα μπορούσαμε να τιμούμε μια επέτειο που σηματοδοτεί την ένταξή μας σε ένα ευρύτερο πλαίσιο κρατών και εθνοτήτων; Είναι στοίχημα να ξαναδούμε την πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση γι' αυτό που είναι: η θεμελίωση μιας πιο ανοικτής κοινωνίας, μιας πιο ελεύθερης οικονομίας, χωρίς τεχνητά σύνορα και με ευημερία και ειρήνη για τους κατοίκους της Ευρώπης. Όχι η στήριξη με ξένα χρήματα μιας κρατικοδίαιτης ελίτ, αλλά η απελευθέρωση από τις εσωτερικές διαπλοκές και το άνοιγμά μάς στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου